İşinizi sevmek zorunda mısınız?

Bulunduğunuz konumda, yaptığınız işi çok da severek yapmıyorsanız, bu normaldir. Çünkü insan yaptığı işe hükmetmeye başlayıncaya kadar, o işi fazla benimsemez. Hangi düğmeye basınca, hangi neticenin alınacağı ortaya çıkmaya başlayınca, insan işine ısınır. <br><br>

Ne iş yaptığınız değil, işi nasıl yaptığınız sizi tatmin etmeye başlar. <br><br>

Tecrübe kazandıkça işinizle ilgili çerçeveyi daha iyi tanırsınız. Başkalarının fark etmediği şeyleri görmeye başlarsınız. <br><br>

Yeni bir dil öğrenirken de bu böyledir. O dili çok seversiniz, az seversiniz. Ama o dili öğreninceye kadar sıkıntı çekersiniz. Ancak o dili iyi öğrenince ondan faydalanmaya, zevk almaya başlarsınız. O dil de size yeni ufuklar açabilir. <br><br>

İşimi sevmiyorum, asla sevmeyeceğim diyebilirsiniz. <br><br>

Haklı olabilirsiniz, çünkü işinize olumsuz bakmaya başlamışsınız. <br><br>

İnsan muhakkak kendini dinlemeli, kendini sorgulamalı. Ama bunun ölçüsü ne olmalı? <br><br>

Dostoyevski “ zekanın fazlası körlüktür” demiş. Hayata ve işinize çok kritik bakmaya başlarsanız, bir anlam bulamayabilirsiniz. Hayatınız da, işiniz de kararmaya başlar. Olumsuz düşünmeye başlarsanız her şey size anlamsız gelebilir. <br><br>

Diğer taraftan hayata olumlu bakarsanız, ona bir anlam verebilir, onu zenginleştirebilirsiniz. <br><br>

Neticede bizi mutlu veya mutsuz kılan işimiz, hayatımız değil, hayata yaklaşımız ve hayattan beklentilerimizdir. <br><br>