Kim kimi yönetebilir?

Bu yüzden de herkesin gözü altta kalmamak; ezilen, boyun eğen olmamak için yükselmekte, yönetici olmakta. Altta kalanın canı çıkıyor, ölmemek için ilk hedef yöneticilik…

– Öğrenci ya da yeni mezun gençlerin gelecek hedefleri; İyi bir yerde üst düzey yönetici olmak,
– Çalışanların amacı; iş yerlerinde bir yöneticilik kapmak,
– Herhangi bir yöneticilik kapanın emeli ise daha daha daha yükseklere çıkmak,
– En yükseklere çıkanınki ise bir an önce paçayı kurtarıp, Akın Öngör gibi olmak ve iiiinşaaalllahhhh iyi bir emeklilik paketi ile 50 yaşından önce işi gücü bırakıp, tekneye atlayıp gezmek, bodrum veya benzeri bir yerde hayatın tadını çıkarmak… Format bu.

Neden?

– Daha çok para kazanma hırsı ve ihtiyacı,
– İktidar sahibi olmak isteği,
– En sonunda rahata kavuşma dileği.

Bu tür beklenti, talep ve kodlamalarla oluşan “yöneticiler-yönetilenler” ayırımında ortalık toz duman.

Hele de çağımızın yaman derdi; çoklu nesiller arası farklar açıldıkça; huzur-verim denen şeyleri ara ki bulasın!

Yönetilenlere göre yöneticilerin çoğu berbat! Övgü alabilenler eser miktarda.
Çoğu yöneticinin karnesi kırık dolu, çünki ekiplerine göre onlar;

– Yönetmek fiilinin gerektirdiği yeterlilikte değiller.
– Kişilik problemleri, iletişim arızaları, deneyimsizlikleri had safhada
– Neyi-niçin-nasıl yöneteceklerini bilemiyor, alt kadrolarına sarıyorlar
– Beceriksizliklerini ekiplerinin üstünden kapatmaya çalışıyorlar
– Gönüllü işbirliği ortamı sağlayamıyorlar
– Kafaları çalışmıyor, teknolojiden anlamıyorlar
– Kötü, art niyetli ve yılankaviler
– Bulundukları yere hak ederek değil, kollandıkları için ya da şans eseri gelmişler

gibi bir yığın sebep sıralamak mümkün…

Sanki tersi çok mu güzel? Asla! Yönetici titri taşıyanlar da ekiplerinden yana çok dertli;

– Sorumsuzlar
– Hiçbir şey bilmiyorlar ama çok ukalalar, saygısızlar
– Bütün gün inernette dalga geçiyorlar
– Duygularını işe çok karıştırıyorlar
– Motivasyon diye bir şey yok. Sürekli okşanmaları lazım
– Önceliklendirme, zaman yönetimi konusunda berbatlar
– İş takipleri sıfır, akılları beş karış havada
– Sabırsızlar, tembeller fakat hemen; ödül, yükselmek, daha çok para bekliyorlar
– Dedikoducular ve ağızlarında bakla ıslanmıyor

Bu listeler böyle uzar gider… Temel sorun algıdaki müthiş yanlışta!

Aslında, hiyerarşik yapının yönetmekle görevlendirdiği, sorumlu kıldığı kişinin ‘’işleri, süreçleri yönetmesi’’ gerekiyorken; gerçek uygulamada yönetici atanan kişiler o işteki diğer bireyleri yönetmeye soyunuyorlar. Ekiptekiler de onlardan bunu bekliyor ve öyle olmasına rağmen; ‘’yöneticimiz değil mi bizi yönetsin işte!’’ gibi bir beklenti içindeinanılmaz direnç geliştiriyorlar.

Sistem bu tanımlarla işi çözmeye çalıştığı için de giderek tıkanıyor, çorba oluyor.

Kafalara format atalım arkadaşlar!

Hiyerarşik yapılanmaların, insanları ast-üst diye kategoriz eden operasyonların böyle sürdürülebilirliği, günümüzün ve geleceğin koşullarında olası değil.

İnsanlar birbirini yönetemezler! O eskidendi… Öyle zannediyorduk!

Şimdi artık; insanlar ancak iş birliği içinde, birlikte, paylaşım-dayanışma temelli yaklaşımlarla işleri kotarabilirler. Organizasyon şemaları; bu birlikteliği kolaylamak, akışkanlığı sağlamak üzere teknik alt yapıdan daha önemli bir anlam taşıyamazlar. Tablolar, basamaklar; insani ilişlikerin öneminin üsüne çıkamazlar. Başka türlü yaklaşım alerji yapar, yapıyor.

İnsanlar birbirlerine değil, ortak hedefleri için halletmeye çalıştıkları konulara odaklanmalılar.
Eğer ille de bir kişi yönetmekten bahsedeceksek; bu ilk önce ‘’kendini yönetebilmek’’ olmalı.

Soru: Kim kimi yönetebilir? >>>
Yanıt: Herkes ancak kendi kendini yönetebilir!